Update #twomonthchallenge: It’s a mental game

It’s a mental game. Dat is een uitspraak die ik de laatste tijd nogal vaak gebruik. Mentaal kun je zoveel bereiken. Maar mentaal kun je ook heel veel gepieker en stress veroorzaken. Het zit uiteindelijk allemaal in je hoofd. Benieuwd waarom ik hier over begin? Het heeft allemaal te maken met m’n #twomonthchallenge. Deze keer leg ik je alles uit over het mentale aspect van zo’n challenge en wat het bij mij veroorzaakt heeft:

THE MENTAL PART OF MY CHALLENGE

Weten jullie het nog? M’n #twomonthchallenge. De uitdaging die ik met mijzelf aan ging om te kijken hoe zwaar het proces van vetpercentage verlagen is. En dan was ik onwijs benieuwd naar zowel het lichamelijke- als mentale aspect. Heel eerlijk gezegd is het ‘natraject’ mij behoorlijk zwaar gevallen. Waarom? Nou, door de cravings en oncontroleerbare drang naar eten die ontstond.

NOTHING BUT FOOD ON MY MIND

Tijdens de challenge had ik een strikt voedingsschema, of althans: een ‘x’ aantal calorieën die ik per dag binnen mocht krijgen. Het aantal calorieën wat was vastgesteld had te maken met mijn doel: het vetpercentage verlagen. Wat simpelweg betekent dat je meer energie verbruikt dan dat je eet. Het gevolg? Continu denken aan eten en (heel) weinig energie hebben. Tegen het einde van de challenge – zo’n drie maanden later – voelde ik mij behoorlijk verzwakt en had ik lijstjes in m’n telefoon gemaakt met alle producten die ik weer wilde eten als de challenge eenmaal over was. Hele avonden zocht ik op internet naar lekkere chocolade producten of maakte ik mijzelf gek door allerlei bizarre (food) Instagram accounts te volgen. Yep, het was een echte mindfuck. Het enige waar ik continu aan dacht was eten. En dan vooral ‘slecht, ongezond’ eten. Iets wat mij niet bekend was. Dit maakte het hele mentale aspect behoorlijk verwarrend en frusterend. Uiteindelijk had ik m’n ‘eyes on the price’ en heb ik mij tot begin juni goed kunnen motiveren om niet toe te geven aan die cravings. Maar toen eenmaal m’n challenge voltooid was en de fotoshoot gedaan, was het hek van de dam. Blijkbaar. Achteraf gezien was het een gek ‘craving-gat’ waar ik in viel.

NO GOAL NO CONTROL

Toen eenmaal mijn ‘doel’ bereikt was, had ik niet zo goed een idee wat ik nu wilde. Ja, het standaard ‘spiermassa-opbouwen-doel’ was hetgeen waar ik mij op wilde focussen. Puur gezien het feit dat m’n vetpercentage flink gedaald was, maar m’n spiermassa dus ook. Gelukkig niet mega veel, maar ik voelde mij alles behalve sterk na het voltooien van m’n challenge. M’n lichaam was verzwakt van het energietekort en ik wilde graag m’n kracht en levenslust weer terug. Daarom was het essentieel om m’n calorieën op te hogen en m’n trainingsschema aan te passen. Zo gezegd, zo gedaan. Maar toch bleef er iets knagen: ieder weekend had ik zulke oncontroleerbare eetbuien. Alsof je een bodemloze put bent; alle gedachtes en prikkels naar m’n maag werden uitgeschakeld met als gevolg dat ik een paar uur later lag te creperen van de pijn in m’n maag. Pijn in m’n maag omdat die zo vol zat dat er niets meer bij kon. Stiekem dacht ik dat die cravings wel weer over zouden gaan, totdat ik merkte dat ik ieder weekend zo’n aanval had. Letterlijk alles wat ik in huis had ging er aan: van chocolade repen (yes, my favorite), chocoladepasta, pindakaas, kwark tot aan yoghurt, muesli, havermout, brood en weer terug. I ate it all. Dwars door elkaar heen. Auw. Bizar hoe je gedachtes zo’n loopje met je kunnen nemen. Waarom ik denk dat ik dit soort eetbuiten heb? Stiekem denk ik dat het energietekort mij tot deze cravings heeft gebracht. Daarnaast was ik behoorlijk streng voor mezelf en toen eenmaal het doel weg was, was ook de discipline om ‘nee’ tegen deze eetbuien te zeggen, weg.

CURRENT STATUS: FINDING BALANCE

En wat is de huidige status? Ik ben nu ongeveer zes weken ‘klaar’ met de challenge en in die tijd heb ik denk ik zo’n tien cravings gehad. Bizar grote cravings. Momenteel ben ik druk bezig met de balans terug te vinden. Het klinkt super suf en je hebt het vast al ergens anders gelezen, maar het is echt zo. Als je van zo’n laag vetpercentage af komt en een bepaald eetregime is terug gaan naar de ‘normale’ wereld best een struggle. Ik wilde graag een deel van m’n shape behouden, aangezien ik daar zo hard m’n best voor heb gedaan de afgelopen drie maanden, maar dat is simpelweg niet haalbaar. Een vetpercentage van onder de 10% is niet leefbaar. Energieloos, niet gezellig en een afgetrainde shape zijn de eigenschappen van zo’n levensstijl. Ik wil juist weer terug naar sterk worden, sterk zijn en mezelf energievol voelen. Dus dat betekent dat ik m’n shape los moet laten en weer genoeg energie naar binnen moet werken. Wat overigens ook niet wil zeggen dat je maar ‘ongestoord’ los kunt gaan met al het eten om je heen. Nee, ik weet van welke producten ik energie krijg en gelukkig word, dus die blijf ik lekker eten. Maar ook chocolade, pindakaas en snoepjes laat ik af en toe de revue passeren. Maar niet in de mate waarin het nu gaat, want daar word ik ook niet gelukkig van. Eten moet energie opleveren; niet energie kosten.

Gelukkig kan ik nu zeggen dat ik steeds meer m’n tunnelvisie kan laten gaan (lees: evenveel-of meer eten dan dat ik verbruik) waardoor ik de ‘kansen’ in eten weer zie. Eten hoeft niet saai te zijn. Maar dat was het bij mij op het laatste moment wel. Ik geniet weer, ik krijg m’n energie eindelijk (!) weer meer terug en ik voel me – ondanks dat er weer wat kilo’s bij zitten – lekker in m’n vel. Ik ben er nog niet, aangezien die cravings zo af en toe nog om de hoek komen kijken. Lastig proces hoor. Er waren uiteindelijk nog maar twee keuzes: alles of niets. En zo gaat het af en toe nog steeds. Maar uiteindelijk vind ik m’n balans wel weer terug. Hoe ga ik dat doen? Door dagelijks genoeg energie aan m’n lichaam te geven zodat die grote pieken en dalen wegblijven. De afgelopen dagen ben ik dit gaan doen en ik moet zeggen: het werkt! Natuurlijk wil ik gewoon af en toe lekker genieten van een reep chocolade. Maar dan wel eentje. En niet dertig tegelijkertijd. Want uiteindelijk voel je je alles behalve ‘lekker’ na zo’n chocolade overdosis.

Was ik dit proces in gegaan als ik dit van tevoren had geweten? Ja. Aangezien je ontzettend veel leert over eten, discipline en jezelf. Zou ik het een tweede keer doen? Hell no. Ik voel mij veel gelukkiger als ik sterk kan zijn in de gym; als ik met genoeg energie de dag door kom (en niet als een halve gare thuis kom, omdat fietsen zwaar was) en dus met iets meer kilo’s- en een minder afgetraind lichaam hoor het leven ga.

Ik wilde dit graag met jullie delen, omdat je ook de ‘keerzijde’ van zo’n heftige levensstijl mag kennen. Het is niet gezond om honger te hebben. Het is niet gezond om energieloos door het leven te gaan. Het is niet gezond om 24/7 met eten bezig te zijn. Alles met mate. Alles in balans. Dus wees alsjeblieft happy met dat beetje ‘extra’  op het lichaam; je lichaam heeft vet nodig. Zolang jij lekker in je vel zit, is dat het enige wat telt. Dat is de graadmeter. Niet zes blokjes en maatje 34. Want geloof – ik spreek uit ervaring – als ik dit zeg: Je bent absoluut niet gelukkiger met een afgetrainde buik en zes blokjes, dan wanneer je die niet hebt. Alles wat je moet laten voor zo’n shape is het mij uiteindelijk niet waard. En niet haalbaar. Dus please lieve meiden, probeer happy te zijn met jouw shape en gebruik de ‘lekker-in-je-vel-graadmeter’ om te beslissen of jij gelukkig bent. Dat doe ik vanaf nu ook. I keep on learning. Everyday. Step by step.

‘Because at the end of the day; a healthy mind is the most important thing in the world. Be happy, be energetic and feel strong’.

Sportieve liefs,
Indi(GO)